Πως θα ήταν η ζωή μας αν σταματούσαμε να χρησιμοποιούμε πλαστικό;
Το πλαστικό έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μας. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό;
Από τους 8.300 εκατομμύρια τόνους καθαρού πλαστικού που παρήχθησαν μέχρι το τέλος του 2015, 6.300 εκατομμύρια τόνοι έχουν ήδη απορριφθεί. Τα περισσότερα από αυτά τα πλαστικά απορρίμματα είναι ακόμα μαζί μας, ενταφιασμένα σε χωματερές ρυπαίνοντας το περιβάλλον το οποίο ζούμε. Μικροπλαστικά έχουν βρεθεί στον θαλάσσιο πάγο της Ανταρκτικής, στα έντερα των ζώων που ζουν στα βαθύτερα ωκεάνια ορύγματα και στο πόσιμο νερό σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, τα πλαστικά απόβλητα είναι τώρα τόσο διαδεδομένα που οι ερευνητές έχουν προτείνει ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως γεωλογικός δείκτης της Ανθρωπόκαινου Εποχής..
Τι θα γινόταν όμως αν μπορούσαμε με ένα μαγικό ραβδί να αφαιρέσουμε όλα τα πλαστικά από τη ζωή μας; Για χάρη του πλανήτη, θα ήταν μια δελεαστική προοπτική – αλλά γρήγορα θα μαθαίναμε πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει το πλαστικό σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μας.
Είναι δυνατή η ζωή όπως την ξέρουμε χωρίς πλαστικό;
Τα πλαστικά όπως τα ξέρουμε σήμερα είναι μια εφεύρεση του 20ου αιώνα, ο βακελίτης, το πρώτο πλαστικό που κατασκευάστηκε από ορυκτά καύσιμα, εφευρέθηκε το 1907. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ξεκίνησε η παραγωγή συνθετικών πλαστικών για χρήση εκτός του στρατού. Έκτοτε, η παραγωγή πλαστικού αυξάνεται σχεδόν κάθε χρόνο, από δύο εκατομμύρια τόνους το 1950 σε 380 εκατομμύρια τόνους το 2015. Εάν συνεχιστεί με αυτόν τον ρυθμό, το πλαστικό θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει το 20% της παραγωγής πετρελαίου έως το 2050.
Σήμερα, η βιομηχανία συσκευασίας είναι μακράν ο μεγαλύτερος χρήστης πλαστικού. Αλλά χρησιμοποιούμε επίσης το πλαστικό με πολλούς τρόπους μεγαλύτερης διάρκειας, όπως είναι στα κτίριά μας, στις μεταφορές και σε άλλες ζωτικής σημασίας υποδομές, για να μην αναφέρουμε τα έπιπλα, τις συσκευές, τις τηλεοράσεις, τα χαλιά, τα τηλέφωνα, τα ρούχα και αμέτρητα άλλα καθημερινά μας αντικείμενα.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι ένας κόσμος εντελώς χωρίς πλαστικό δεν είναι ρεαλιστικός. Αλλά το να φανταζόμαστε πώς θα άλλαζαν οι ζωές μας αν ξαφνικά χάναμε την πρόσβαση στο πλαστικό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πώς να αναδημιουργήσουμε μια νέα, πιο βιώσιμη σχέση μαζί του.
Στα νοσοκομεία, η απώλεια πλαστικού θα ήταν καταστροφική. «Φανταστείτε να προσπαθείτε να λειτουργήσετε μια μονάδα αιμοκάθαρσης χωρίς πλαστικό», λέει η Sharon George, ανώτερη λέκτορας περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και πράσινης τεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Keele στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το πλαστικό χρησιμοποιείται σε γάντια, σωλήνες, σύριγγες, σάκους αίματος, σωλήνες δειγμάτων και άλλα. Από την ανακάλυψη της παραλλαγής της νόσου Creutzfeldt-Jakob (vCJD) το 1996 – που προκαλείται από λανθασμένες πρωτεΐνες που ονομάζονται πριόν και μπορούν να επιβιώσουν στις κανονικές διαδικασίες αποστείρωσης στο νοσοκομείο – τα τυπικά επαναχρησιμοποιήσιμα χειρουργικά εργαλεία έχουν αντικατασταθεί ακόμη και από μιας χρήσης εργαλεία για ορισμένες επεμβάσεις. Σύμφωνα με μια μελέτη, για μια και μόνο επέμβαση αμυγδαλεκτομής σε νοσοκομείο του Ηνωμένου Βασιλείου μπορούν να χρησιμοποιηθούν περισσότερα από 100 ξεχωριστά είδη πλαστικών απορριμμάτων. Ενώ ορισμένοι χειρουργοί έχουν υποστηρίξει ότι το πλαστικό μιας χρήσης χρησιμοποιείται υπερβολικά στα νοσοκομεία, αυτή τη στιγμή πολλά πλαστικά ιατρικά είδη είναι απαραίτητα και θα χάνονταν ζωές χωρίς αυτά.
Ορισμένα καθημερινά πλαστικά αντικείμενα είναι επίσης ζωτικής σημασίας για την προστασία της υγείας. Τα προφυλακτικά και τα διαφράγματα περιλαμβάνονται στη λίστα των βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και οι μάσκες προσώπου – συμπεριλαμβανομένων πλαστικών χειρουργικών μασκών και αναπνευστικών συσκευών, καθώς και επαναχρησιμοποιήσιμων υφασμάτινων μασκών – έχουν βοηθήσει στην επιβράδυνση της εξάπλωσης του ιού Covid-19. «Μια μάσκα που έχετε για τον Covid σχετίζεται με την ασφάλειά μας και την ασφάλεια των άλλων», λέει ο George. «Ο αντίκτυπος της αφαίρεσής του θα μπορούσε να είναι απώλεια ζωής, αν το αφαιρούσατε σε μεγάλη κλίμακα».
Άλλος ένα κλάδος με μεγάλη χρήση πλαστικών είναι τον τροφίμων. Χρησιμοποιούμε συσκευασίες για να προστατεύσουμε τα τρόφιμα από ζημιές κατά τη μεταφορά και να τα συντηρούμε αρκετά ώστε να φτάνουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ, αλλά και για επικοινωνία και μάρκετινγκ. «Δεν μπορώ να φανταστώ πώς [το πλαστικό] θα αντικατασταθεί πλήρως στον κόσμο μας», λέει η Ελένη Ιακωβίδου, λέκτορας περιβαλλοντικής διαχείρισης στο Πανεπιστήμιο Brunel του Λονδίνου.
Δεν είναι μόνο οι καταναλωτές που θα πρέπει να αλλάξουν τις συνήθειες τους, θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές. Όπως τα καταστήματα σούπερ μάρκετ έχουν σήμερα διαμορφωθεί για την πώληση συσκευασμένων προϊόντων και θα χρειαζόντουσαν εντελώς διαφορετική διαμόρφωση. Ακόμα και πολύ ευπαθή αγαθά με μεγάλες διαδρομές μεταξύ αγροκτήματος και σούπερ μάρκετ, όπως τα σπαράγγια, τα φασόλια και πολλά άλλα φρέσκα προϊόντα θα πρέπει να άλλαζε εντελώς όλοι αυτή η αλυσίδα μεταφοράς.
Εάν μπορούσαμε να λύσουμε αυτά τα καθημερινά προβλήματα της αλυσίδας εφοδιασμού, τα φρούτα και τα λαχανικά θα μπορούσαν να πωλούνται χύμα. Έρευνα της βρετανικής φιλανθρωπικής οργάνωσης για την μείωση απορριμμάτων WRAP, διαπίστωσε ότι οι πλαστικές συσκευασίες επέκτειναν τη διάρκεια ζωής του μπρόκολου κατά μια εβδομάδα όταν διατηρούνται στο ψυγείο και οι μπανάνες 1,8 ημέρες σε θερμοκρασία δωματίου, αν και για τα μήλα, το αγγούρι και τις πατάτες, το πλαστικό δεν έκανε καμία διαφορά. Στην πραγματικότητα, η έρευνα διαπίστωσε ότι η σπατάλη τροφίμων θα μπορούσε ακόμη και να μειωθεί με την πώληση φρούτων και λαχανικών χύμα στα ράφια, καθώς θα προέτρεπε τους ανθρώπους να αγοράζουν μόνο ό,τι χρειάζονταν να καταναλώσουν, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα.
Ακόμη και κονσέρβες με ντομάτες και φασόλια θα ήταν έξω – έχουν μια εσωτερική πλαστική επικάλυψη για την προστασία των τροφίμων – επομένως θα έπρεπε να αγοράζουμε αποξηραμένα όσπρια σε χάρτινες σακούλες και να τα μαγειρέψουμε στο σπίτι. «Οι άνθρωποι βασίστηκαν πάρα πολύ στο να αποκτήσουν αυτό που χρειάζονται με τον πιο βολικό και εύκολο τρόπο», λέει η Ιακωβίδου. «Νομίζω ότι πρέπει ότι αυτό πρέπει να αλλάξει».
Η αντικατάσταση πλαστικών συσκευασιών θα είχε αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Ενώ το γυαλί έχει ορισμένα πλεονεκτήματα έναντι του πλαστικού, όπως το ότι είναι απεριόριστα ανακυκλώσιμο, ένα γυάλινο μπουκάλι ενός λίτρου μπορεί να ζυγίζει έως και 800 g σε σύγκριση με ένα πλαστικό 40 g. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα γυάλινα μπουκάλια να έχουν υψηλότερο συνολικό περιβαλλοντικό αντίκτυπο σε σύγκριση με τα πλαστικά δοχεία για γάλα, χυμούς φρούτων και ανθρακούχα ποτά, για παράδειγμα. Όταν αυτά τα βαρύτερα μπουκάλια και βάζα πρέπει να μεταφερθούν σε μεγάλες αποστάσεις, οι εκπομπές άνθρακα αυξάνονται ακόμη περισσότερο. Και αν τα οχήματα με τα οποία μεταφέρονται δεν περιέχουν πλαστικό, τα ίδια θα είναι βαρύτερα, πράγμα που σημαίνει ακόμη περισσότερες εκπομπές ρύπων.
Κατά κάποιο τρόπο, ωστόσο, η αλλαγή της συσκευασίας των τροφίμων θα ήταν το εύκολο μέρος. Μπορούμε να αγοράσουμε γάλα σε γυάλινο μπουκάλι, αλλά οι πλαστικοί σωλήνες χρησιμοποιούνται στη γαλακτοβιομηχανία για να μεταφέρετε αυτό το γάλα από αγελάδα σε μπουκάλι. Ακόμα κι αν αγοράζαμε λαχανικά χύμα, τα θερμοκήπια βοηθούν τις καλλιέργειες και τον αγρότη αλλά είναι φτιαγμένα από πλαστικό. Χωρίς πλαστικό, η βιομηχανική γεωργία όπως την ξέρουμε θα ήταν αδύνατη
Αντίθετα, θα χρειαζόμασταν μικρότερες αλυσίδες τροφίμων σούπερ μάρκετ, και θα διαμορφώναμε τους χώρους πώλησης τροφίμων εντελώς διαφορετικά . Όμως, καθώς πάνω από το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού ζει τώρα σε πόλεις, αυτό θα απαιτούσε τεράστιες αλλαγές στο πού και πώς καλλιεργούμε τρόφιμα. Δεν θα ήταν αδύνατο, λέει η Ιακωβίδου, αλλά «πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο για να το κάνουμε και πρέπει επίσης να μειώσουμε την ποσότητα των πραγμάτων που τρώμε».
Η ζωή χωρίς πλαστικό θα απαιτούσε επίσης μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ντυνόμαστε. Το 2018, το 62% των υφαντικών ινών που παράγονται παγκοσμίως ήταν συνθετικές , κατασκευασμένες από πετροχημικά. Ενώ το βαμβάκι και άλλες φυσικές ίνες όπως η κάνναβη θα ήταν καλά υποκατάστατα για ορισμένα από τα ρούχα μας, η κλιμάκωση της παραγωγής για να καλύψει την τρέχουσα ζήτηση θα είχε κόστος. Το βαμβάκι αναπτύσσεται ήδη στο 2,5% της καλλιεργήσιμης γης παγκοσμίως, αλλά η καλλιέργεια αντιπροσωπεύει το 16% της χρήσης εντομοκτόνων, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία των αγροτών και μολύνοντας τα αποθέματα νερού. Χωρίς πλαστικό, θα χρειαζόμασταν να σταματήσουμε τη γρήγορη μόδα για πιο ανθεκτικά ρούχα που μπορούμε να φοράμε ξανά και ξανά.
Επίσης θα μας είχαν τελειώσει γρήγορα τα παπούτσια. Πριν εμφανιστούν ευρέως τα συνθετικά πλαστικά, τα παπούτσια κατασκευάζονταν συχνά από δέρμα. Αλλά σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι στη Γη και αντιμετωπίζουμε πολλά περισσότερα ζεύγη το καθένα, 2,5 δισεκατομμύρια ζευγάρια υποδημάτων κατασκευάστηκαν το 2020. «Δεν μπορούσαμε να πάμε σε δερμάτινα παπούτσια για κάθε άτομο στον πλανήτη… αυτό απλά δεν είναι εφικτό», λέει ο George.
Ωστόσο, θα υπήρχαν θετικά στοιχεία σε έναν κόσμο χωρίς πλαστικό, θα ξεφεύγαμε από τις βλαβερές συνέπειες που έχει στην υγεία μας.
Η μετατροπή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου σε πλαστικό απελευθερώνει τοξικά αέρια που μολύνουν τον αέρα και επηρεάζουν τις τοπικές κοινωνίες. Επιπλέον, οι χημικές ουσίες που προστίθενται κατά την παραγωγή πλαστικών μπορούν να διαταράξουν το ενδοκρινικό σύστημα, το οποίο παράγει ορμόνες που ρυθμίζουν την ανάπτυξη μας. Δύο από τις πιο καλά μελετημένες από αυτές τις χημικές ουσίες που προκαλούν ενδοκρινικές διαταραχές (EDC) είναι οι φθαλικές ενώσεις, που χρησιμοποιούνται για να μαλακώσουν το πλαστικό, αλλά βρίσκονται επίσης σε πολλά καλλυντικά, και η δισφαινόλη Α (BPA), που χρησιμοποιείται για τη σκλήρυνση του πλαστικού και χρησιμοποιείται συνήθως στην επένδυση κονσερβών.
«Ενώ αυτές οι φθαλικές ενώσεις ή BPA είναι σημαντικές για τη δομή του πλαστικού, δεν συνδέονται χημικά με αυτό», λέει η Shanna Swan, καθηγήτρια περιβαλλοντικής ιατρικής και δημόσιας υγείας στο Icahn School of Medicine στο Mount Sinai στη Νέα Υόρκη. Αυτό σημαίνει ότι όταν αυτές οι χημικές ουσίες χρησιμοποιούνται σε συσκευασίες τροφίμων, μπορούν να εισχωρήσουν στο ίδιο το φαγητό και να καταλήξουν στο σώμα μας.
Ορισμένες φθαλικές ενώσεις μπορούν να μειώσουν την παραγωγή τεστοστερόνης, μειώνοντας τον αριθμό των σπερματοζωαρίων και αυξάνοντας τα προβλήματα γονιμότητας στους άνδρες. Η BPA, από την άλλη πλευρά, μιμείται τα οιστρογόνα και έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο αναπαραγωγικών προβλημάτων στις γυναίκες. Όμως τα αποτελέσματα εκτείνονται πέρα από τη γονιμότητα. «Το εύρος των δυνητικά ανατρεπτικών επιρροών των EDC είναι εντυπωσιακό», γράφει η Swan στο βιβλίο της, Count Down . «Έχουν συνδεθεί με πολυάριθμες δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία σχεδόν σε όλα τα βιολογικά συστήματα, όχι μόνο στο αναπαραγωγικό σύστημα αλλά και στο ανοσολογικό, νευρολογικό, μεταβολικό και καρδιαγγειακό σύστημα ».
Η έκθεση σε EDCs κατά τη διάρκεια κρίσιμων περιόδων ανάπτυξης του εμβρύου μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις. «Εάν η μητέρα είναι έγκυος και εκτίθεται σε πλαστικά ή άλλες χημικές ουσίες που αλλάζουν την ανάπτυξη του εμβρύου της, αυτές οι αλλαγές είναι δια βίου, μη αναστρέψιμες αλλαγές», λέει ο Swan. Αυτό σημαίνει ότι εάν κάποιος σήμερα μείωνε αισθητά την έκθεση του στα πλαστικά, οι συνέπειες θα εξακολουθούσαν να είναι αισθητές για τουλάχιστον τις επόμενες δύο γενιές. «Η έκθεση της γιαγιάς σας σε πλαστικά σχετίζεται με την αναπαραγωγική σας υγεία και την υγεία σας γενικότερα», λέει ο Swan.
Κάποια στιγμή, θα θέλαμε να αντιμετωπίσουμε το πλαστικό που βρίσκεται ήδη στους ωκεανούς. Θα μπορούσαμε ποτέ να τα καθαρίσουμε όλα; “Έχετε κάποια υλικά που βρίσκονται στον πυθμένα της θάλασσας και δεν πρόκειται να πάνε πουθενά, είναι απλώς μέρος του οικοσυστήματος”, λέει η Chelsea Rochman, επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα οικολογίας και εξελικτικής βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Αλλά με τα πλωτά πλαστικά, λέει, έχουμε μια ευκαιρία να πολεμήσουμε.
Οι ερευνητές πιστεύουν τώρα ότι τα περισσότερα πλαστικά που επιπλέουν στον ωκεανό τελικά θα ξεβραστούν ή θα ταφούν κατά μήκος των ακτών μας. Προς το παρόν, μερικά από αυτά τα πλαστικά της ακτής αφαιρούνται με παγίδες σκουπιδιών και καθαρισμούς παραλιών. Η διατήρηση αυτής της απομάκρυνσης θα έκανε τη διαφορά στη θαλάσσια άγρια ζωή. «Θα είχαμε λιγότερα ζώα να ξεπλένονται στην παραλία με πλαστικά στην κοιλιά τους.», λέει ο Rochman. «Πολλά από αυτά που καταπίνονται από τα ζώα δεν είναι πλαστικά που βρίσκονται στη βαθιά θάλασσα, είναι τα παράκτια πλαστικά».
Η απομάκρυνση μεγαλύτερων κομματιών πλαστικών απορριμμάτων θα εμπόδιζε επίσης τη διάσπασή τους σε μικροπλαστικά. Τα περισσότερα από τα μικροπλαστικά που βρέθηκαν μακριά από τις ακτές είναι από τη δεκαετία του 1990 ή νωρίτερα, υποδηλώνοντας ότι τα μεγαλύτερα κομμάτια χρειάζονται δεκαετίες για να σπάσουν. Αυτό σημαίνει ότι εάν σταματούσαμε να προσθέτουμε νέα πλαστική ρύπανση στους ωκεανούς αύριο, τα μικροπλαστικά θα συνέχιζουν να αυξάνονται τις επόμενες δεκαετίες. «Ίσως φτάσουμε σε μια εποχή όπου κάθε ζώο που βγάζουμε από το νερό δεν θα έχει μικροπλαστικά μέσα», λέει ο Rochman.
Σε έναν κόσμο χωρίς πλαστικά, η κατασκευή νέων ειδών πλαστικού από φυτά μπορεί να αρχίσει να φαίνεται δελεαστική.
Τα πλαστικά βιολογικής βάσης που έχουν πολλές από τις ίδιες ιδιότητες με τα πετροχημικά πλαστικά χρησιμοποιούνται ήδη. Το πολυγαλακτικό οξύ με βάση το άμυλο καλαμποκιού (PLA), για παράδειγμα, χρησιμοποιείται για να κάνει τα καλαμάκια να μην διακρίνονται σχεδόν από τα αντίστοιχα πλαστικά καλαμάκια ορυκτών καυσίμων – σε αντίθεση με τα χάρτινα καλαμάκια που καταλήγουν μούσκεμα πριν τελειώσουμε τον καφέ μας. Τα πλαστικά με βιολογική βάση μπορούν να κατασκευαστούν από τα βρώσιμα μέρη φυτών όπως η ζάχαρη ή το καλαμπόκι ή από φυτικό υλικό που δεν είναι κατάλληλο για κατανάλωση, όπως η βαγάσα, ο πολτός που μένει μετά τη σύνθλιψη του ζαχαροκάλαμου. Ορισμένα, αλλά όχι όλα, πλαστικά με βιολογική βάση είναι βιοδιασπώμενα ή κομποστοποιήσιμα. Αλλά τα περισσότερα από αυτά τα πλαστικά εξακολουθούν να χρειάζονται επεξεργασία, συχνά σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις κομποστοποίησης, για να διασφαλιστεί ότι δεν παραμένουν στο περιβάλλον..
Ακόμα κι αν δημιουργήσουμε την υποδομή για να τα κομποστοποιήσουμε, τα πλαστικά με βιολογική βάση μπορεί να μην είναι το καλύτερο για το περιβάλλον – τουλάχιστον όχι αμέσως. «Νομίζω ότι αρχικά θα βλέπαμε όλες τις επιπτώσεις να αυξάνονται», λέει ο Stuart Walker, ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ και συγγραφέας μιας πρόσφατης ανασκόπησης που εξετάζει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των πλαστικών με βιολογικά και ορυκτά καύσιμα .
Η εκκαθάριση της γης για καλλιέργειες θα είχε αντίκτυπο στα οικοσυστήματα και τη βιοποικιλότητα. Τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα συνοδεύονται από εκπομπές άνθρακα και μπορούν να μολύνουν τοπικά ποτάμια και λίμνες. Μια μελέτη διαπίστωσε ότι η αντικατάσταση των πλαστικών ορυκτών καυσίμων με εναλλακτικές ουσίες βιολογικής βάσης θα μπορούσε να απαιτήσει μεταξύ 300 και 1650 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού ( 300-1650 τρισεκατομμύρια λίτρα) κάθε χρόνο, που είναι μεταξύ 3 και 18% του παγκόσμιου μέσου αποτυπώματος νερού. Αντίθετα, οι καλλιέργειες τροφίμων θα μπορούσαν να καταλήξουν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή πλαστικού, με κίνδυνο την επισιτιστική ασφάλεια. Μόλις αναπτυχθούν, οι καλλιέργειες χρειάζονται περισσότερη διύλιση για να φτάσουν στο βιο-βασισμένο ισοδύναμο αργού πετρελαίου, το οποίο απαιτεί ενέργεια, με αποτέλεσμα εκπομπές άνθρακα.
Ωστόσο, η κατασκευή πλαστικού από φυτά δεν θα έλυνε απαραίτητα προβλήματα υγείας που προέρχονται από το υλικό. Αν και η έρευνα για το θέμα είναι σπάνια, είναι πιθανό ότι παρόμοια πρόσθετα με αυτά που χρησιμοποιούνται στα συμβατικά πλαστικά θα χρησιμοποιούνται επίσης σε εναλλακτικές λύσεις με βιολογική βάση, λέει ο Ιακωβίδου. Αυτό συμβαίνει επειδή οι ιδιότητες που χρειάζονται τα υλικά είναι οι ίδιες. «Η μοίρα των πρόσθετων είναι αυτό που με απασχολεί περισσότερο», λέει. Εάν τα πλαστικά με βιολογική βάση αναμειγνύονται με υπολείμματα τροφίμων και κομποστοποιούνται, ό,τι υπάρχει στο πλαστικό εισέρχεται στο τροφικό μας σύστημα.
Είναι σαφές ότι η αντικατάσταση ενός υλικού με ένα άλλο δεν θα λύσει όλα τα πλαστικά μας προβλήματα.
Υπάρχει ήδη μια ώθηση για να καταλάβουμε ποια πλαστικά είναι περιττά, μπορούν να αποφευχθούν και είναι προβληματικά, με πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας και της περιοχής των Νήσων του Ειρηνικού, να στοχεύουν να τα καταργήσουν σταδιακά. Για να προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο από αυτό, θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο πλαστικά που πραγματικά χρειαζόμαστε. Σε ένα πρόσφατο κεφάλαιο βιβλίου, ο George περιγράφει ένα πλαίσιο για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ποια πλαστικά είναι ζωτικής σημασίας. Εξετάζοντας εάν το αντικείμενο ικανοποιεί μια βασική ανάγκη –όπως τροφή, στέγη ή φάρμακα– και επίσης εάν η μείωση της ποσότητας του υλικού ή η αντικατάσταση του πλαστικού με κάτι άλλο, θα επηρεάσει τη χρήση του, μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε ποια πλαστικά μπορούμε να αποσύρουμε από την ζωή μας.
Σε ορισμένα μέρη, το μόνο ασφαλές πόσιμο νερού εμπεριέχετε σε πλαστικό για παράδειγμα. «Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναπτύξουμε υποδομές πόσιμου νερού εκεί, ώστε να μην χρειάζεται να βασιζόμαστε στο συσκευασμένο νερό, αλλά αυτή τη στιγμή είναι απαραίτητο [το πλαστικό]», λέει η Jenna Jambeck, καθηγήτρια περιβαλλοντικής μηχανικής στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια.
Η σκέψη καθ’ όλη τη διάρκεια του κύκλου ζωής οποιωνδήποτε υλικών, συμπεριλαμβανομένου του τι κάνουμε με αυτά όταν δεν εξυπηρετούν πλέον τον σκοπό τους είναι απαραίτητη. “Έχουμε ξεχάσει ότι η ανακύκλωση είναι το χρυσό πρότυπο για το τι μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα που χρησιμοποιούμε όταν αυτά τελειώσουν το σκοπό τους”, λέει ο Walker.
Η μεγαλύτερη αλλαγή που θα αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, θα είναι επαναξιολογήσουμε την κουλτούρα μας στα πλαστικά και όχι μόνο αυτά που χρησιμοποιούμε και πετάμε. Θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που καταναλώνουμε είδη που χρησιμοποιούμε από ρούχα και τρόφιμα μέχρι πλυντήρια και τηλέφωνα, αλλά και τον τρόπο παραγωγής τους.
Χωρίς πλαστικό, ίσως χρειαστεί να αλλάξουμε τον τρόπο που μιλάμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. «Ο καταναλωτής είναι εγγενώς ένας όρος μιας χρήσης» λέει ο Walker. Σε έναν κόσμο όπου οι συσκευασίες επαναχρησιμοποιούνται και επαναχρησιμοποιούνται, και δεν πετιούνται, μπορεί να γίνουμε πολίτες.
Διαβάστε επίσης : Ύφασμα συλλέγει ηλεκτρική ενέργεια από τις κινήσεις του σώματος
Αναδημοσίευση από : bbc.com
